Glista ludzka (Ascaris lumbricoides hominis) jest pasożytem człowieka, żerującym w układzie pokarmowym i w płucach. Ma obły kształt ciała, ubarwiona jest bladoróżowo. Wzdłuż ciała biegną cztery podłużne linie. Linia grzbietowa i brzuszna są cienkie i białe, a linie boczne – brunatne i grubsze. Glista ludzka jest rozdzielnopłciowa, samice osiągają do 40 cm długości, wielkość samców waha się w granicach 10-32 cm.
Dorosłe samice żyją w jelicie cienkim człowieka. Składają dziennie nawet do 200 tysięcy jaj, które z kałem żywiciela wydostają się na zewnątrz organizmu. Po kilku tygodniach w jajach rozwijają się larwy i w takiej postaci czekają na połknięcie przez człowieka. W jelicie larwy wydostają się z osłon jajowych i przez ścianki jelita przedostają się do naczyń krwionośnych i rozpoczynają wędrówkę z krwią do płuc. Docierają do pęcherzyków płucnych, gdzie dwukrotnie linieją. Po osiągnięciu ok. 2 mm długości zaczynają wędrówkę w górę układu oddechowego: przez oskrzeliki, oskrzela, tchawicę do krtani, skąd, odruchowo przełknięte, dostają się do żołądka i dalej do jelita. Tu dorastają. Po ok. 2 miesiącach od zakażenia zaczynają się namnażać.
Choroba spowodowana przez glisty nosi nazwę glistnicy i objawia się najczęściej ogólnym osłabieniem, zawrotami głowy, obrzękami twarzy, nadmierną pobudliwością chorego i reakcjami alergicznymi. Gdy zakażenie jest masowe, może dochodzić do całkowitego braku drożności jelit. Glistą można się zarazić jedząc niedomyte warzywa, które były nawożone ludzkimi fekaliami, lub pijąc zanieczyszczoną wodę (np. w czasie kąpieli w jeziorze, rzadziej basenie).