Tasiemiec bąblowcowy, bąblowiec (Echinococcus granulosus) to jeden z gatunków tasiemca pasożytujących w jelicie cienkim. Jest niewielki, jego długość nie przekracza 6 mm. Posiada 3-4 człony, a na jego głowie obecne są haczyki i przyssawki. Cykl rozwojowy tasiemca jest skomplikowany, gdyż wymaga obecności dwóch żywicieli: pośredniego i ostatecznego. Żywicielem pośrednim może być człowiek, owce, bydło, świnie, konie, dziki, psy, sarny, jelenie, zające, króliki. Żywicielem ostatecznym jest pies, wilk, lis i kot. Źródłem zakażenia bąblowcem może być kontakt z odchodami psa, lisa, zanieczyszczona woda, roślinność leśna. Jaja także często przyklejają się do sierści zwierząt, co ułatwia ich rozprzestrzenianie. Głównym siedliskiem larw bąblowca w organizmie jest wątroba i śledziona oraz płuca. Objawy bąblowicy zależą od lokalizacji cysty. W wątrobie może prowadzić do jej niewydolności, zapalenia dróg żółciowych, żółtaczki mechanicznej. Tasiemiec zlokalizowany w płucach może powodować duszności, kaszel; umiejscowiony w mózgu powoduje zaburzenia widzenia oraz świadomości.