Haemophilus influenzae jest gram-ujemną bakterią kolonizującą błony śluzowe nosogardła u ludzi. Po raz pierwszy została opisana w 1883 roku, po wyizolowaniu jej z ropy chorego na zapalenie spojówek. 10 lat później została błędnie uznana za czynnik etiologiczny grypy, stąd słowo „influenzae” w nazwie gatunkowej. W 1933 roku wykazano, że za zachorowania na grypę odpowiadają wirusy, a nie bakterie. Większość szczepów jest składnikiem normalnej flory bakteryjnej jamy nosowo-gardłowej człowieka. Haemophilus influenzae występuje w formie otoczkowej i bezotoczkowej. Znanych jest 6 typów serologicznych formy otoczkowej, oznaczanych literami od A do F. Najbardziej niebezpieczny, powodujący ciężkie zachorowania jest serotyp B. Pozostałe formy otoczkowe oraz nie otoczkowe także mogą powodować zachorowania (zapalenie zatok, ucha, gardła lub płuc), jednak nie powodują poważnych infekcji. Szacuje się, że 60-80% wszystkich dzieci jest nosicielem jednego ze szczepów. W krajach, w których nie wprowadzono masowych szczepień, u 3-5% nosicieli stwierdza się występowanie szczepów posiadających otoczkę i należących do serotypu B. Tam, gdzie szczepienia są obowiązkowe, typ B z nosogardła izoluje się rzadko (<1% nosicieli).
Haemophilus influenzae typu B odpowiada za ponad 95% infekcji powodowanych przez bakterie Haemophilus influenzae u dzieci i 50% infekcji u dorosłych. Transmisja pałeczek dokonuje się głownie na drodze kropelkowej dlatego zakażenia występują częściej w zbiorowiskach: żłobkach, przedszkolach. Szczepy te wywołują zarówno zakażenia dróg oddechowych, w tym są odpowiedzialne za ostre zapalenie nagłośni (epiglottitis), jak i zakażenia inwazyjne, takie jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych czy posocznica.

W przypadku zapalenia nagłośni powodowanego przez Haemophilus influenzae typ B w leczeniu stosowany jest zwykle cefotaksym lub chloramfenikol (podawane dożylnie). W przypadku innych infekcji, stosowane są różne antybiotyki, w zależności od wrażliwości danego szczepu (np. amoksycylina, tetracyklina, klatrynomycyna).