Lawsonia intracellularis jest wewnątrzkomórkową bakterią Gram-ujemną i na przestrzeni ostatnich lat z punktu widzenia diagnostyki różnicowej jest coraz częściej uznawana za czynnik odpowiedzialny za biegunki u źrebiąt. Problem ten dotyczy głównie źrebiąt odstawianych od klaczy, tj. w wieku 6-7 miesięcy, u których bakteria L. intracellularis zagnieżdża się w komórkach nabłonka krypt jelita krętego, wywołując w obrębie jelit proliferacyjne stany patologiczne. Mogą one prowadzić do zaburzeń wchłaniania jelitowego, a także do chronicznych biegunek. Choroba występuje najczęściej u pojedynczych zwierząt, jednak opisywano również przypadki zachorowań u kilku zwierząt w obrębie tej samej hodowli.
W przypadku trzody chlewnej ta bakteria jelitowa powoduje różne choroby kliniczne określane łącznie jako enteropatia proliferacyjna świń (EPŚ, łac. ileitis). Przypuszcza się, że zakażenie Lawsonia intracellularis jest obecne w 90% gospodarstw na całym świecie, przy czym w tych stadach około 30% świń w okresie od odsadzenia do osiągnięcia dojrzałości ubojowej może mieć wykrywalne zmiany powodujące wyraźne straty ekonomiczne.
Przewlekły stan chorobowy jest określany jako adenomatoza jelitowa świń. Powoduje przede wszystkim opóźnienie wzrostu i nierównomierność wielkości ciała w grupach świń w wieku na ogół od 6 do 20 tygodni, z kliniczną biegunką lub bez. Do innych postaci klinicznych należą przypadki ostrej choroby krwotocznej zwanej proliferacyjną enteropatią krwotoczną (PEK), która występuje najczęściej u młodych osobników (w wieku 4-12 miesięcy) i powoduje u zwierząt ostrą niedokrwistość krwotoczną w wyniku utraty krwi do światła jelit. Zwierzęta cechują się znaczną bladością i mogą wydalać stolce o zmienionej barwie – od krwistoczerwonej do smoliście czarnej. Jedynie około 50% zwierząt przeżywa ostrą postać PEK, a lochy mogą z jej powodu ronić.