Streptococcus pyogenes (paciorkowiec β-hemolizujący grupy A) jest gram-dodatnim ziarniakiem będącym patogenem człowieka. Jest odpowiedzialny za zakażenia o różnym stopniu ciężkości. Niektóre z nich mają charakter inwazyjny (rozwijają się w fizjologicznie jałowych miejscach organizmu) i mimo leczenia obarczone są wysoką śmiertelnością. Zakażenie prowadzi zwykle do zapalenia gardła i migdałków podniebiennych (angina paciorkowcowa) oraz powierzchownego zapalenia skóry (liszajec). Obie postacie  mają stosunkowo łagodny charakter, jednak nieleczone lub leczone nieprawidłowo mogą prowadzić do powikłań. W przypadku anginy mogą wystąpić powikłania ropne (ropień okołomigdałkowy, zapalenie tkanek okołomigdałkowych, zapalenie węzłów chłonnych, ucha środkowego, zatok, rzadziej zapalenia płuc, opon mózgowo-rdzeniowych). Zakażenia skóry mogą prowadzić do infekcji tkanki podskórnej i powierzchownych naczyń limfatycznych (róża).
2-3 tygodnie po przebytym, nieleczonym zapaleniu gardła wywołanym przez paciorkowce może rozwinąć się ciężkie nieropne powikłanie pod postacią gorączki reumatycznej. Jest to choroba autoimmunologiczna ujawniająca się głównie jako zapalenie mięśnia sercowego oraz stawów i będąca przyczyną nabytych wad serca. Innym nieropnym powikłaniem może być ostre kłębuszkowe zapalenie nerek. Zakażenie może także prowadzić do posocznicy oraz paciorkowcowego zespołu wstrząsu toksycznego.
Do zakażenia może dojść drogą kropelkową, przez kontakt z wydzieliną z błon śluzowych chorego/nosiciela lub przez kontakt ze zmienioną chorobowo skórą.
Podstawowym antybiotykiem stosowanym w leczeniu jest penicylina (lub inne antybiotyki β-laktamowe).